Κι εσείς, γιατρέ, δεν βαρεθήκατε να μετράτε όλη μέρα ωοθυλάκια ?
Δευτέρα πρωί, 7:15 π.μ.
Φτάνω στο Κέντρο Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής της κλινικής, ανάβω τα φώτα του διαδρόμου, δυο ασθενείς περιμένουν ήδη. Ένα αδιόρατο χαμόγελο στα μάτια τους με υποδέχεται.
Πατάω το ON στο μηχάνημα υπερήχων. Άλλη μια μέρα ξεκινά.
Οι ίδιες χειρονομίες, η ιεροτελεστία του υδροαλκοολικού τζελ, τα γάντια, ο καθετήρας υπερήχων, η προστασία με τη σφραγίδα CE, το τζελ υπερήχων, η εμφάνιση του ονόματος της ασθενούς στην οθόνη, η σύντομη φράση που με ενημερώνει ότι η κυρία που βρίσκεται στο εξεταστικό τραπέζι αισθάνεται έτοιμη για την εξέταση.
Η εικόνα, ασπρόμαυρη, κινούμενη ή παγωμένη, η μήτρα και το ενδομήτριό της, λεπτό ή παχύ, με την όμορφη όψη κόκκων καφέ, οι ωοθήκες -εύκολα προσβάσιμες ή κρυμμένες- τα ωοθυλάκια, μικρά, μεγάλα, λίγα ή πολλά.
Μετράω, μετράω, ξαναμετράω, δεξιά και αριστερά, μεγαλώνει καλά, πολύ, όχι αρκετά, πολύ γρήγορα, όχι αρκετά γρήγορα. Παγώνω την εικόνα, εκτυπώνω, ελέγχω τις λήψεις μου και τότε μια φωνούλα με επαναφέρει ξαφνικά στην πραγματικότητα:
»Κι εσείς, γιατρέ, δεν βαρεθήκατε να μετράτε όλη μέρα ωοθυλάκια »;
Συναντώ νοερά τα γελαστά της μάτια, περίεργη για την απάντησή μου.
Πόσα ωοθυλάκια να έχω, άραγε, μετρήσει σε σχεδόν 20 χρόνια; Εκατομμύρια: αυτό είναι σίγουρο! Όλα κρύβουν μια ιστορία, μέσα στην αμετάκλητα εφήμερη φύση τους. Η φούσκα μιας στιγμής, η φούσκα της ζωής, η φούσκα της ελπίδας.
Το πολύτιμο λίκνο του ωοκυττάρου, το οποίο αναπτύσσεται, μεγαλώνει, στο οποίο μιλούν, -έχει αποδειχθεί πια ότι- είναι τονωτικό και ελπιδοφόρο και στη συνέχεια τρυπιέται με μια βελόνα για να του »κλέψουμε » το μαργαριτάρι του· τον σπόρο της αγάπης.
»Ωοθυλάκια », »δεσποτισμός της ωοθηκικής εφεδρείας », »ο πέλεκυς της χαμηλής AMH »: το λεξιλόγιο των μετρήσεων και των υπολογισμών.
Οι ασθενείς σχεδόν συρρικνώνονται με βάση αυτό που μπορούν να παράγουν οι ωοθήκες τους: »η κακή ανταποκρίτρια », »η νορμο-ανταποκρίτρια »ή, το καλύτερο όλων, »η υπερ-ανταποκρίτρια ». Η βιβλιογραφία είναι επίσης γεμάτη από δημοσιεύσεις που στόχο έχουν να αναγκάσουν ορισμένες εξαντλημένες ωοθήκες να μας προσφέρουν το πολύτιμο αυτό αγαθό, δίχως το οποίο τίποτα δεν είναι δυνατό.
Να λοιπόν που επιλέγουμε το καλύτερο πρωτόκολλο »κακής ανταποκρίτριας », παράγοντας σκορ, ταξινομώντας και κατηγοριοποιώντας τις ασθενείς μας, με μοναδικό κριτήριο τον αριθμό των ωοθυλακίων τους.
Αλλά αν κοιτάξουμε πίσω από την οθόνη του υπερηχογραφήματος, βλέπουμε, ως εκ θαύματος, ότι
γύρω από τα ωοθυλάκια που μερικές φορές παλεύουμε να εντοπίσουμε υπάρχει μια ασθενής, μια
γυναίκα με την εξαιρετικά ανθρώπινη προσδοκία -και ελπίδα- να γίνει μητέρα. Μια ασθενής που μερικές φορές αισθάνεται ανίκανη να προσδιορίσει τον εαυτό της ανεξάρτητα από αυτό που παράγουν οι ωοθήκες της, Που ενίοτε αισθάνεται κατακλυσμιαίο το συναίσθημα: »ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να δώσω περισσότερα. »
Μια γυναίκα που αισθάνεται »άχρηστη », »στεγνή » »μη παραγωγική » »στείρα ».
Πλήγμα του ναρκισσισμού μας, ανεπάρκεια, απελπισία: αυτά προκαλούνται όταν ο αριθμός των ωοθυλακίων των ασθενών υπολείπεται των προσδοκιών των ίδιων όσο και των γιατρών τους.
Άραγε, ποιο μήνυμα -συνειδητό ή ασυνείδητο- μεταφέρουμε εμείς, οι πάροχοι ιατρικής φροντίδας όταν μια κλαμένη ασθενής μας εκμυστηρεύεται ότι θα ήθελε »μια μέρα να είμαστε περήφανοι για εκείνη; »
Σε μια εποχή που το ζήτημα της ιατρικής μεταχείρισης, καλής ή κακής, βρίσκεται στο
επίκεντρο του ενδιαφέροντος, θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ, έπειτα από σχεδόν είκοσι χρόνια στον χώρο, ότι είμαι περήφανη για ΚΑΘΕ ΜΙΑ από τις ασθενείς μου που αφιερώνουν τόσο μεγάλο μέρος του χρόνου τους και της ενέργειάς τους σε αυτές τις θεραπείες.
Που υπομένουν ενέσεις, εξετάσεις αίματος, παρακεντήσεις ωοθηκών και μεταφορές αδιαμαρτύρητα. Με πολλές από αυτές έχουμε μοιραστεί τη χαρά μιας πολυαναμενόμενης εγκυμοσύνης, αλλά προσωπικά έχω επίσης προσπαθήσει να είμαι εκεί και για εκείνες που δεν υπήρξαν τόσο τυχερές.
Αναμφίβολα, κάθε μέρα βγαίνω πλουσιότερη χάρη σε όλες αυτές τις ανθρώπινες εμπειρίες,
Εμπειρίες -ανθρώπινες ιστορίες στην ουσία- που είναι το αλατοπίπερο της δικής μου δουλειάς!